روستاي
رباط ROBAT
روستاي
رباط در فاصلهي
72 كيلومتري
شمال غربي
شيروان واقع
است كه از شمال
به مرز ايران –
شوروي و از جنوب به
روستاي حلواچشمه
و از شرق به
روستاي زيدر و
از غرب به
روستاي حسنآباد
بجنورد محدود
ميگردد. اين
روستاي بزرگ
داراي 237
خانوار و 1354 نفر
جمعيت است كه
مردمش به زبان
تركي تكلم ميكنند.
رباط از آباديهاي
قديمي شيروان
و جزء دهستان
قوشخانه است
كه قدمت آن به
زمان صفويه ميرسد
و وجه تسميهي
آن به دليل بناي
رباط شاهعباسي
بوده كه
معمولاً در
زمان صفويه در
اطراف قصبات
پرجمعيت و يا
قريههايي كه
از نظر سوقالجيشي
داراي اهميت بوده،
احداث ميشده
است. اما در
حال حاضر به
علت وسعت
روستا هيچ
گونه اثري از
اين رباطها
ديده نميشود.
روستاي رباط
از محدود روستاهايي
است كه اصول
شهرسازي آن
رعايت شده
است. در سابق
راه پر رفت و
آمد «آقيول[1]»
و «آتيول[2]» كه
راههاي ارتباطي
قوشخانه با
گرماب و
فيروزه بود از
اين روستا
عبور ميكرد
كه طبق قرارداد
آخال در سال 1299
هجري قمري و
خيانتهاي ميرزا
سعيدخان مؤتمنالملك
و اميرنظام و
ارفعالدوله
در تعيين مرزخراسان
ايران و ناحيهي
آخال، روستاي
گرماب به تصرف
روسيه درآمد
كه عدهاي از
مردم گرماب پس
از واگذاري
زمينهاي آبا و
اجدادي به
روستا رباط
مهاجرت كردند.
در قسمت شمالي
رباط در كنار مرز
بقعهاي به
نام سيدناصر
قرار دارد كه
مورد احترام و
اعتقاد مردم
است. رباط
داراي يك
خيابان 30 متري
ميباشد كه در
حاشيهي آن مغازههايي
وجود دارد و
برقكشي نيز
شده است.
محصولات
عمدهي رباط:
گندم، جو،
نخود و عدس
است و دامداري
نيز با توجه
به مرتعي بودن
منطقه يكي ديگر
از مشاغل اصلي
اهالي است صنايع
دستي آن نيز
قاليبافي ميباشد.
امكانات
روستا در حال
حاضر شامل:
دبستان، مدرسهي
راهنمايي، گروهان
ژاندارمري، لولهكشي
آب، درمانگاه
و خدمات
درماني، مسجد،
آسياب، خانهي
بهداشت،
تلفن، برق،
دفتر پست، راه
شوسه، سرويس
منظم اياب و
ذهاب، شركت
تعاوني مصرف و
شوراي ده است.
مردم رباط
افرادي آگاه
به مسائل اجتماعي
و مهماننوازاند.
مقيمي،
محمد
اسماعيل،
جغرافيايي
تاريخي شيروان،
ناشر: معاونت
فرهنگي آستان
قدس رضوي،
نوبت اول 1370 .