روستاي
خيرآباد KHEIR-ABAD
اين
روستا در
فاصلهي 68
كيلومتري
شمال شيروان
قرار دارد كه
از شمال به
مرز مشترك
ايران و شوروي
و كوه معروف
هشتادگاو و
از جنوب به
كوه كنجخور و
از شرق به
كلاتهيزمان
و از غرب به
روستاي زيدر و
نوار مرزي محدود
ميگردد. خيرآباد
داراي 102
خانوار و 498 نفر
جمعيت است كه
به زبان تركي
تكلم ميكنند.
خيرآباد از
قراي بسيار مرتفع
و قديمي
شيروان است در
سابق به عنوان
گمرك بين
ايران و شوروي
امور محوله را
انجام ميداد
و داراي برج و
بارو و حصار
مستحكم بود كه
در حال حاضر
آثاري از اين
بناها ديده ميشود.
كوههاي اطراف
روستا پوشيده
از مراتع
مناسب و
درختان سرو
كوهي به صورت
تنك است كه از
ميزان درختان
آن به نحو
محسوسي كاسته
شده است. مردم
خيرآباد
اصولاً
دامدار هستند
چون در اين
روستا بيش از 10000
رأس گوسفند به
صورت كوچرو و
نيمهكوچ
نگهداري ميشود.
ييلاق
دامداران
كوههاي اطراف
خيرآباد به
خصوص كنجخور
است و قشلاق
آنها در اطراف
پالوزانه و
كوههاي تهلو
در تركمن صحرا
ميباشد.
مردم آگاه،
مهربان و
زحمتكش خيرآباد
در طول تاريخ
حماسههاي
فراواني
آفريدهاند كه
مهمترين آنها
دفاع شيرزنان
خيرآبادي در
حملهي تركمنها
در زمان ناصرالدين
شاه بوده است.
هنگامي كه در
غياب مردان
خيرآباد،
زنان با حملهي
تركمنها
مواجه شدند،
بلافاصله با
بستن دروازههاي
قديمي روستا
از بالاي
برجها و حصار
اطراف قلعه با
ريختن آب جوش
به سر و روي
دشمن و به دست
گرفتن شمشير و
تفنگ به دفاع پرداختند.
محصولات عمدهي
خيرآباد: فرآوردههاي
دامي و گندم و
جو و عدس و
نخود است كه معمولاً
به صورت ديم
كشت ميشود.
اين روستا
داراي سه چشمه
به اسامي: چشمهي
كنجخور، سرچشمه
و چشمه داخل
روستاست. چشمه
كنجخور كه در
كوه قرار دارد
و آب فوقالعاده
سردي نيز دارد،
به روستا لولهكشي
شده است كه
بيشتر تأمين
كنندهي آب مصرفي
دامهاست.
امكانات خيرآباد
در حال حاضر
شامل: راه
خاكي، دبستان،
حمام، مسجد، لولهكشي
آب آشاميدني،
پاسگاه
ژاندارمري، خانهي
بهداشت، شركت
تعاوني و
شوراي ده است.
خيرآباد جزء
دهستان قوشخانه
است.
مقيمي،
محمد
اسماعيل،
جغرافيايي
تاريخي شيروان،
ناشر: معاونت
فرهنگي آستان
قدس رضوي، نوبت
اول 1370